Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες μελέτες καταδεικνύουν την αναγκαιότητα της εγρήγορσης, ενάντια στην νόσο Αλτσχάιμερ. Τα άτομα, λέει, που ακονίζουν το μυαλό τους καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους (αντιγράφω κατά λέξη απ' το ΒΗΜΑ Science) μέσω δραστηριοτήτων όπως το διάβασμα, το γράψιμο και η λύση σταυρολέξων και παζλ θέτουν ισχυρή υποψηφιότητα για να διατηρήσουν ένα "λαμπρό" μυαλό ως τα γεράματα.
Αναρωτιέμαι: πότε άραγε ένας "εγκέφαλος" παύει να είναι δραστήριος; σε ποιο σημείο θα μπορούσε να οριοθετήσει κανείς την αφετηρία της πνευματικής νωθρότητος ενός "εγκεφάλου"; Ίσως, η αναζήτηση μιας απάντησης διευκολύνεται από το γεγονός ότι, πίσω από κάθε "εγκέφαλο", κρύβεται ένας άνθρωπος, μια ψυχοσύνθεση (εξ ου και τα εισαγωγικά). Ίσως, ένας "εγκέφαλος" παραιτείται απ' τη δράση όταν ένας άνθρωπος παραιτείται απ' τη ζωή, όταν αισθάνεται τον εαυτό του πεταμένο στο περιθώριο. Για ποιο λόγο να λύσει κανείς σταυρόλεξα, όταν η ζωή, οι συνάνθρωποι, η στενοκεφαλιά του, τον έχουν πετάξει στα αζήτητα;
Σύμφωνα με άλλες πηγές, δεν απέχει πολύ στο μέλλον η στιγμή, όπου η άνοια θα θεραπεύεται μ' ένα εμβόλιο. Λέγεται, μάλιστα, πως η γενιά μου (ή έστω η επόμενη) θα είναι η πρώτη που θα προλάβει το τέλος της νόσου - αν βεβαίως το τέλος της γενιάς δεν επέλθει νωρίτερα. Κι όλοι νιώθουμε πολύ χαρούμενοι κι άλλα τέτοια όμορφα, φυσικά όχι αδίκως. Την αγάπη για τη ζωή όμως; αυτή ποιο εμβόλιο θα μας την εμφυσήσει; Ποιο εμβόλιο θα καταπολεμήσει την παραίτηση ή την εγκατάλειψη; Φοβάμαι πολύ, μήπως μετατραπούμε σε ανθρώπινα ζόμπι: εγκέφαλοι λειτουργικά ακέραιοι και πλήρεις δυνατοτήτων, εμφυτευμένοι σε ανθρώπους ούτως ή άλλως κουρασμένους από τη ζωή. Ανθρώπους, που θα κουβαλούν τις δυνατότητές τους σαν ένα υπαρξιακό άχθος, που θα μπολιάζουν τις νευρωνικές συνάψεις τους όχι με έρωτα, δημιουργία και μάθηση, παρά με τηλεόραση, καταναλωτισμό και αντικαταθλιπτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου